Vandaag een verhaal van Ilse.
Ilse woont samen met haar vriend Chris, die ook bij StudiePro werkt, in een gezellige eengezinswoning. Sinds 1 september is zij de algemeen directeur van StudiePro, maar blijft ze ook de leerlingen begeleiden aan de Seissingel in Middelburg. Naast haar werk is ze fanatiek binnen een musicalvereniging, is ze regelmatig op haar skates te vinden, leest ze graag een boek of speelt ze bordspellen met vrienden.
De eerste periode van het schooljaar zit er bijna op over twee weken staat de herfstvakantie al voor de deur en dat is goed te merken. Leerlingen worden onrustiger, ze hebben meer tijd nodig voor het leren van de stof en langzamerhand is het wel klaar met de herhaling van vorig jaar en krijgen ze nieuwe stof voor hun kiezen.
Huiswerk maken is absoluut niet de favoriete bezigheid van onze leerlingen, maar ze krijgen wel steeds meer door dat het toch wel helpt. Een 8 halen blijft natuurlijk gewoon leuk. Daar wordt iedereen gelukkig van.
Neem Lisa, iedere keer opnieuw staat er bij Engels ook leerwerk op de planning. Dit is echter nog niet voor een toets, dus Lisa vindt het absoluut niet nodig om dit te leren. Omdat het wel huiswerk is denk ik hier anders over.
Maar ik kan ook begrijpen dat het leren van 80 onregelmatige werkwoorden in één keer een beetje te veel van het goede is. Dus ik maak een deal met Lisa. We starten met het leren van 25 onregelmatige werkwoorden van Engels en iedere keer als je hier bent voegen we er 10 werkwoorden aan toe. Die overhoor ik steeds en dan ken je die werkwoorden straks op je duimpje. Lisa gaat, al is het hangend en wurgend, akkoord met deze deal. Per keer heb ik iets minder overtuigingskracht nodig om haar zo ver te krijgen om die 10 extra woordjes te leren, want ze weet inmiddels dat een afspraak bij mij een afspraak is. Ruim een week voor de toets kent ze dan ook 100 onregelmatige werkwoorden volledig uit haar hoofd. Wat mij betreft een topprestatie. Die toets moet helemaal goed komen, denk ik bij mezelf.
En vandaag komt ze de trap op gestormd, hijgend staat ze in mijn lokaal: “Ilse! Ilse! Ik heb een 9,5 voor mijn Engels. Dat heb ik nog nooit gehaald, zo doe ik het voortaan altijd.” Hardop zeg ik: “Zie je wel Lisa, herhalen helpt.“ en mentaal bereid ik me alvast voor op de volgende discussie, want tenslotte blijven ze allemaal pubers. En die pubers? Die moeten allemaal hun eigen proces gaan doorlopen en daar horen een paar goede discussies nou eenmaal bij.
En precies dàt is nou net wat mijn werk zo leuk maakt!
